در بين مردم بويراحمد بيشتر پيوندها بر مبناى خويشاوندى و به شکل کدخدامنشى صورت مى‌‌گيرد. معمولاً دختر از کودکى و حتى در هنگام وضع حمل براى پسر مشخصى نشانه‌بندى مى‌شود و معمول است که لباسى از سوى مادر پسر به نوزاد هديه مى‌شود و به اين ترتيب آن پسر و دختر نامزد مى‌شوند. از آن پس به ندرت ملاقاتى روى مى‌دهد. در شرايط معمولى پسر در ايام نوروز به خانهٔ پدر دختر مى‌رود، ‌ لباس و مقدارى قند و شيرينى به خانوادهٔ دختر هديه مى‌دهد تا هنگام ازدواج فرا برسد. پدر پسر چند نفر از ريش سفيدان ايل را جهت کسب اجازهٔ عقدکنان به خانهٔ پدر دختر مى‌فرستد. پس از اجازهٔ پدر دختر، خانوادهٔ پسر مشغول تهيهٔ تدارکاتى از قبيل : برنج‌‌کوبى، نان‌پزى، معين کردن تعداد گوسفندان قربانى، تهيهٔ ‌مقدمات مراسم عروسى و همچنين تهيه هيزم و آماده کردن جايى براى برگزارى مراسم عروسى مى‌پردازند. اين مرحله را «واطلب نون» مى‌گويند. طى اين مدت خويشاوندان داماد به خانواده داماد در انجام کارها کمک مى‌کنند.

يک روز قبل از عروسى خانوادهٔ داماد، ‌ برنج، روغن و گوشت لازم را به خانوادهٔ ‌پدر عروس مى‌فرستد که به گويش محلى «باروزي» مى‌نامند. در همين روز «مهتر» – خواننده و نوازنده محل – را به خانهٔ داماد دعوت مى‌کنند. معمولاً مراسم عقدکنان و عروسى در دو مرحلهٔ جداگانه انجام مى‌شود. در مراسم عقدکنان شيربها يا به اصطلاح محلى «باشلق» تعيين مى‌گردد و باشلق عبارتست از تعدادى گوسفند، بز، الاغ، اسب و مبلغى پول که پيش از شروع مراسم عروسى تحويل پدر عروس مى‌شود و پدر دختر با پول شيربها جهيزيهٔ دختر را تهيه مى‌‌کند و پس از ۱۰تا ۱۵روز مراسم عروسى برگزار مى‌شود.

جهيزيه معمولاً شامل کليهٔ لوازم ضرورى همانند: قالى، گليم، جاجيم، نمد، ظروف، جعبه (جاى استکان)، ‌‌ آيينه‌دان، سفره، آفتابه و لگن است. در هنگام عقدکنان که مهريه و شيربها تعيين مى‌گردد، پدر عروس و پدر داماد هر يک براى خود دو يا سه نفر وکيل از افراد سرشناس انتخاب مى‌کنند. وکلا در گوشه‌‌اى در ميان حاضرين بحث و گفتگو را شروع مى‌کنند تا سرانجام به توافق برسند. پس از آن کاغذى را که مشخصات عروس و داماد و همچنين صيغهٔ نکاح در آن نوشته شده، به نزد عاقد جهت امضاء و ثبت مى‌برند.

صبح روز برگزارى مراسم عروسى، خويشاوندان داماد به همراه مردم طايفه‌هاى ديگر با نوازنده به خانهٔ عروس مى‌روند. مدت برگزارى جشن عروسى به نسبت وضع مالى آنان تعيين مى‌شود. پس از صرف نهار در خانهٔ عروس زن «سلماني» به عروس لباس نو مى‌پوشاند و چارقد سرخ بزرگى بر سر او مى‌اندازد. سپس از پدر و بزرگان خانوادهٔ عروس اجازه سوار کردن عروس بر اسب گرفته مى‌شود. بعد مهتر نزد عروس مى‌رود و همراه با موسيقى شاد و تندى که مى‌نوازد، عروس را بر اسب سوار مى‌کند.

در اين هنگام داماد در خانهٔ‌ خود به سر مى‌برد. اسبى که عروس بر آن سوار است به وسيلهٔ «سلماني» به سمت خانهٔ داماد برده مى‌شود و در تمام مدت عروسى، تيراندازى و سوارکارى متداول است. در اين هنگام داماد لباس نو پوشيده و بر اسبى تند و چالاک سوار مى‌شود و به استقبال عروس مى‌رود. هنگامى که عروس و داماد به هم نزديک شدند، داماد سعى مى‌کند چارقد يا روسرى عروس را با ترکه‌اى که در دست دارد بردارد. اگر داماد نتواند چارقد را بردارد ناراحت مى‌شود و اطرافيان او را ملامت مى‌کنند. بالاخره عروس به خانهٔ داماد مى‌رود. در اين موقع سلمانى مرد، موى سر داماد را اصلاح مى‌کند، اين مراسم را «سر تراشوني» مى‌نامند. سلمانى که به آن «خطير» نيز مى‌گويند پارچه‌اى را به گردن داماد مى‌بندد و همه حاضرين مقدارى پول در آن پارچه قرار مى‌دهند که معمولاً به خطير تعلق مى‌گيرد. در هنگام اصلاح سر داماد، مهتر مى‌نوازد و حاضرين به پايکوبى مى‌پردازند.

سپس عروس و داماد را به حجله مى‌برند. در اين موقع دست آنان را حنا مى‌بندند و زنان به رقص و شادمانى مى‌پردازند و ترانه‌هاى محلى مى‌خوانند. حجله‌گاه معمولاً يا چادرى است که داخل آن با چيت يا نى الوانى تزئين مى‌گردد و يا حجله‌اى با گليم و جاجيم ساخته مى‌شود که معمولاً بدون چادر است. مدت حجله گاه يک هفته است. در اولين برخورد، عروس جواب داماد را نمى‌دهد تا اين که داماد هديه‌اى به او بدهد ک آن را «روى گشان» مى‌گويند. پس از دو الى سه هفته مادر عروس غذاى بسيار لذيذى مى‌پزد و با چند زن ديگر به ديدن عروس به خانهٔ‌ داماد مى‌رود و در اين ملاقات از عروس و داماد دعوت مى‌کنند که براى صرف ناهار يا شام به منزل پدر عروس بروند